Vanmorgen stapte ik sinds weken het schoolgebouw weer binnen. Ik zette mijn mondkapje op, desinfecteerde mijn handen en bekeek mijn ‘nieuwe’ rooster eens. Voor de helft lessen online, en voor de helft weer lessen met leerlingen fysiek in het lokaal. ‘De scholen zijn weer open’ kopten de kranten vrolijk. Was dat niet wat optimistisch gekopt? ‘De scholen zijn weer opener’ was misschien beter geweest. De deur staat weer op een kier, en we kijken nieuwsgierig naar binnen, maar echt opgelucht ademhalen doen we nog niet. En ja, er zijn fantastische initiatieven, zoals theaters en bioscopen waar lessen gegeven worden, en die halen fijn het journaal. De werkelijkheid voor de meeste scholen is echter dat het schipperen is en dat het ook les betekent in een koude gymzaal, jezelf verdelen over de 2 lokalen of het hybride lesgeven waarbij de ene helft van de klas thuis zit en de ander niet. 

In de gangen zie ik leerlingen elkaar blij begroeten. Het is fijn elkaar weer te zien en om weer wat bewegingsvrijheid te hebben en vooral ook eindelijk niet meer alleen met je ouders opgescheept te zitten. De 1,5 meter afstand is nog onwennig, maar dankzij de herinneringen van de conciërge en elke langslopende docent (‘anderhaalve meeeter!’) gaat het al steeds beter. Ach ja, het is zoeken in het ‘nieuwe normaal’ na de krokusvakantie.

Het lastige is dat voor een normaal iets een tijd gewoon moet zijn. Maar met alle afwisselingen voelt niks normaal dit schooljaar. Normaal is misschien dat het normale niet lijkt te bestaan. 

Ik stap de lerarenkamer binnen. Een collega zucht: ‘Ik zag tegen vandaag meer op dan tegen de maandag na de zomervakantie.’ En nee, dat wil niet zeggen dat hij niet met enthousiasme voor de klas stond vandaag en niet blij was om de leerlingen te zien. Het is gewoon dat abnormale van dit jaar, dat maar blijft duren. Zelfs de voorjaarsvakantie -waarin het voor de ene helft van Nederland vroor en waarin de andere helft de lente vierde in de volle zon – besloot om niet mee te doen met normaal. 

Het was die zucht die me gek genoeg goed deed. Die blik van verstandhouding die we even met elkaar deelden. Gewoon omdat alles zo onzeker is en schakelen energie kost.
En dat is oké. De een schakelt sneller dan de ander. Zo zal ook de ene leerling weer sneller gewend zijn aan het naar school gaan, terwijl de ander stiekem terugverlangt naar het late opstaan dat mogelijk was door de online lessen. Voor alles schakelaars even een stevig hart onder de riem. De komende tijd zal het zoeken zijn. Naar welke werkvorm in deze situatie past, naar hoe je de motivatie kunt behouden, naar hoe je je door je klas kunt bewegen. Weet dat we allemaal zoeken en dat het een kwestie is van gewoon blijven proberen. Deel vooral ook dingen die werken met elkaar, en neem de tijd om af en toe eens met elkaar in gesprek te gaan over wat deze tijd met je doet. Soms is even delen genoeg om weer wat veerkracht te vinden. Verder heb ik wat tips op een rij gezet om wat houvast te geven aan de hybride lessen:

‘Dag mevrouw!’ hoor ik roepen. Daar zijn ze, mijn pubers. Tassen mee, telefoons in de hand. Druk kletsend zoeken ze hun plek. Ik heb ze laten praten de eerste vijf minuten. Over sommige maakte ik me zorgen de afgelopen weken, omdat de camera steeds ‘kapot’ was, of omdat het online antwoorden op vragen soms uren leek te duren. ‘Hoe is het met je? Heb je een goede vakantie gehad?’ ‘Jazeker, oh en mevrouw ik ben helemaal vergeten mijn woordjes te leren maar ik heb mijn opdrachten wel gemaakt.’  Ik glimlach stiekem. Sommige dingen blijven gelukkig echt normaal.

Deze blog is geschreven door Joël Willems.

Joël Willems is docent Frans op een middelbare school en daarnaast werkzaam als coach. Met theatertechnieken, speelsheid en een flinke dosis humor probeert ze het beste uit haar (online) lessen te halen. De kern van goed onderwijs zit hem volgens haar in een goed didactisch plan in combinatie met passie voor wat je doet!